Özgeçmiş

Uzun
Kırmızı saçları vardı
Kahverengi gözleri
Kocamandı
Gülüşü gibiydi gözleri
Umursamadan, düşünmeden atardı
Kahkahalarını
Umursamadan bakardı sevdiklerine
Kalabalıklar umrunda olmazdı
Karanlıktan korkardı evine yürürken
Ama geceyi severdi
Melankolikti
Ama mutluydu
Mutsuzluğunda keşfettiği şarkıları çocuğu zannederdi
Mutsuzluğuna sahip çıkardı
Hak ettiğini düşündüğü için belki
Belki öyle rahattı vicdanı
Karanlığı severdi
Karanlıkta yürümekten korkarak
Yere bakarak yürür
Ama başını dik tutmayı bilirdi
Kimselerin olmadığı kadar güçlü
Herkes kadar zayıftı ruhu
Kırılgan
Alıngan
Nefesini kesen her şeye sahip çıkardı
Aşk muamelesi yapardı birçok şeye
Anlamazdı istemediği şeyleri
Akıllıydı ama
Aşırı.
İnsanlarla göz göze gelince korkardı
İnsanlarla göz göze gelince gülümserdi
Yalnızlığı severdi
Kalabalıktan kaçardı
Ama kalabalıktı arkadaş grubu
Mafyasından masumuna,
Avukatından
Medyumuna kadar onlarca arkadaşı vardı
Yalnız değildi
Gürültüden korkardı
Öfkeyle birbirinin üzerine yürüyen insanlardan
Birbirine bağıran insanlardan
Birbirlerinin yüzüne baka baka yalan söyleyebilen insanlardan
Yalan söylemeyi sevmezdi
Tercih etmezdi
Ama her doğrusunu da herkesin bilmesini gerekli görmezdi
İsteyerek üzmedi kimseyi
Ama çok insanı üzdü
Kendi de üzüldü
Zamana inandı, güvendi.
Umutsuzluğa kapıldığı oldu
Yerinde duramadığı da.
Kocaman kahverengi gözleri kapanacak bir gün.
Kırmızı saçları solacak
Tahir'le Zühre'yi hatırlayacak sevenleri
Tahir'in Tahirliğinden bir şey kaybetmediğini anlayacaklar
Zühre onları sevmese de.
Yaşlanmaktan
Zamanın hızla akıp geçmesinden
Yaşamın bir anda hiçbir şey anlamadan
Barcelona'yı görmeden
Mykonos'ta nefes almadan bitmesinden
Her zaman korktu.
Panik duydu.
Depremden de
Üzerine koşturan köpeklerden de
Deliydi bazen
Öfkeli
Asabi
Her şeye sinirlendiği oldu
Tahammül edemedi kimsenin aptallığına
Kendi aptallıkları dahil
Affetmedi kendini
Çoğu insanı affettiği kadar
Sakinleşti sonra
Bir el ruhundaki bütün pislikleri aldı götürdü
Unuttu mutsuz hallerini
Yine delirmeye
Yine gülmeye
Yine saçma sapan hareketler yapıp
Kahkaha atmaya başladı
Siyah perdeyi kaldırdı bir el hayatından
Altından renkler çıktı
Hiç görmemiş gibi unutup
Görünce şaşırdığı renkler
Sakinleşti
Gözlerini kapadı
Gülümsedi
Sevdiği şarkıları yeniden dinledi
Kurallarını yeniden yazdı
Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen şeylerin
Bitmeyeceğine yine inandı
Hiç inanmamış gibi.