Uzak

Yalnızlığın en zor saati şimdi.
Bu hayatta en sevmediğim şeyle, kendimle baş başa, sana uzak...
Uzaktan sana bakıyorum.
Uzaktan baktım ya hep, bensizliğini izledim.
Ben yokken nasıl mutluluk oyunları yaptığını,
ben yokken nasıl "varsın" dediğini...

Hiç olmamışken kayboluşum...
Sonrası karanlık.. Hep öyle olmaz mı zaten?


Ben şimdi çok uzaktayım senden... Seni hiç bilmiyorum. Hiç tanımıyorum. Kokun yanımdan geçip gitse şimdi, anlayamam. Hiç duymadım çünkü. O kadar yakınında olmadım, parmaklarına dokunmadım.
Yanına kadar geldim, uzanamadım, uzatamadım elimi...

Benim yalnızlığım...

Sen mutlu ol diye susuyorum.
Aslında hayır.
Sen mutlu ol diye değil, ben mutlu olmayayım diye...
Senin kalbin kırılmasın, benimki varken.
Ben bu kadar hak etmişken bu yalnızlığı,
sana bir şey olmasın diye.

Ama bazen...
Hak etmiş olduğum her şeye rağmen..

Öyle işte...

Ben burdayım.
Sen yoksun.
Sana bakıyorum.
Ellerim yanıyor.

Yağmurun Getirdiği

Dün hatırladım.
Sizin evin ordan geçerken.
Sen yağmuru seviyordun. Hatta ne çok tartışmıştık, ne kadar çabalamıştın bana yağmuru sevdirmek için...
Ben hiç sevmedim.
Şemsiye bile kullanmazdın, sırılsıklam olmak için bir damla düştüğü an dışarı çıkardın, sağanak, ahmakıslatan... Fark etmezdi.
Ben hala sevmiyorum tek bir damlasını bile. Gökyüzüne verdiği rengi dahi sevmiyorum. Sen seviyorsun diye nefret etmiyordum sen varken, seni mutlu ediyordu çünkü. Yüzündeki yağmur heyecanını görmek yeterliydi zaten.

Unutmuşum.
Bir anda aklıma geldi bu ve unuttuğuma şaşırdım.
Ben unutabildiğime inanmazken hakkındaki hiçbir şeyi, en önemli şeylerden birini unutmuştum işte.
Hatırladığımda sevindim mi?
Bilmiyorum.
Şaşırdım sanırım.

Bugünlerde yağmur yağıyor. Dünyanın ya da şehrimin hangi köşesindesin bilmiyorum, ama bugün burda yağmur yağıyor.
Ben yağmuru sevemiyorum.

Umarım mutlusundur.

Şarkı'n