Uzak

Yalnızlığın en zor saati şimdi.
Bu hayatta en sevmediğim şeyle, kendimle baş başa, sana uzak...
Uzaktan sana bakıyorum.
Uzaktan baktım ya hep, bensizliğini izledim.
Ben yokken nasıl mutluluk oyunları yaptığını,
ben yokken nasıl "varsın" dediğini...

Hiç olmamışken kayboluşum...
Sonrası karanlık.. Hep öyle olmaz mı zaten?


Ben şimdi çok uzaktayım senden... Seni hiç bilmiyorum. Hiç tanımıyorum. Kokun yanımdan geçip gitse şimdi, anlayamam. Hiç duymadım çünkü. O kadar yakınında olmadım, parmaklarına dokunmadım.
Yanına kadar geldim, uzanamadım, uzatamadım elimi...

Benim yalnızlığım...

Sen mutlu ol diye susuyorum.
Aslında hayır.
Sen mutlu ol diye değil, ben mutlu olmayayım diye...
Senin kalbin kırılmasın, benimki varken.
Ben bu kadar hak etmişken bu yalnızlığı,
sana bir şey olmasın diye.

Ama bazen...
Hak etmiş olduğum her şeye rağmen..

Öyle işte...

Ben burdayım.
Sen yoksun.
Sana bakıyorum.
Ellerim yanıyor.