Mutlu olduğunda ağlamaz mı insan? Mutluluktan da değil ama...
Mutluyken, öyle bir anda geliverse, mesela... Mutsuzluğun dibine vurmuş gibi ama mutluluğun doruklarında gibi de aynı zamanda...
Ağlanmaz mı öyle?
Çelişkinin en çelişki olduğu anlardan biri sanırım bu.
Mutluyum derken, kalbini ağlatmak... Neden?
Amaçsız, nedensiz belki...
Hem kuyunun dibinde oturuyorum, kalbim ağrıyor mutsuzluktan, hem çarpıyor kalbim, daha önce görmediklerimi görmüşüm gibi.. Daha mutlu olamazmışım gibi...
Hem ağlıyorum, hem seviniyorum.
Hem rüzgarlı, hem yaprak kımıldamıyor...
Hem düşüyorum, hem uçuyorum.
Mutluyum..
Mutsuzum..
Mutsuz..
Mutlu..
Mutsuz..
Nerdeyim, nasılım, ne anlatıyorum, neye ağlıyorum, neden gülüyorum?
Kalbimin bir tarafı sancılıyken, nasıl çarpıyor diğer yanı?
Gözüm neden yaşlı, diğeri mutluluktan kısıkken?...
"Ben hiç kimsem olmadan..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder