En az inandığım şeydi mutlu sonlar.
Aşk varsa mutsuz sonlandığı içindi.
Mutlu biten her şeyi filmlerde gördüm ben, o filmleri ondan öyle sevdim. Mutlu sonu olmayan filmleriyse daha gerçek bulduğum için bu kadar benimsedim.
İşte.. Hayattaki bütün sorunum, dengesizliğim, anlaşılmazlığım burdan geliyor..
Sırrım bu.
Mutluluk anlıktı, ben küçük şeyleri o yüzden büyüttüm. Sandınız ki küçük şeylerle mutlu olabildiğim gibi yürütebilirim bu hayatı da. Ama o küçük şeyler büyüyor sonra, beklentilere dönüşüyor ya.. Onu sevmiyorum ben işte. Mutlu olmamı beklemenizi sevmiyorum. Mutlu olmuyorum o zaman.
Sipariş üzerine mutluluk... Benim becerebildiklerim arasında değil..
Mecburiyet halinde mutluluk...
Hiç değil.
Derdim bu benim.
Mutsuzluğum kendime, mutluluğum herkese.
Keşke bu kadar takmasaydınız kafanıza mutsuzluğumu da, ben de kendimi mecbur hissetmeseydim...
Mutlu sona inanmıyorum evet.
Aşk varsa, tek taraflıydı her zaman,
aşıklar varsa, biri daha az aşık...
Ya da uzak işte.. Bir şekilde 'olmaz'dı.
Olmadı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder