- Kesinti -

Gerçekleri öğrenmek ister misin?
Kararlarımı?
Artık... diye başlayan cümlelerimi,
başımın ne kadar dik olduğunu görmek ister misin?
Neden peki sence?
Sen yoksun çünkü.
Artık,
burdaki satırlarım seni anlatmayacak,
hayatım senin etrafındaymışım gibi devam etmeyecek.
Yokum çünkü.
Ben yokum.
Artık ben yokum.
Tamam inkar edemeyeceğim doğrular var hayatımda,
biliyorum her film izlediğimde bileceğim onun ne olduğunu,
ama görmezden geleceğim,
biliyorum her sokak bir şey hatırlatacak,
dinlediğimiz her şarkı,
her ayın 17'si ve 27'si,
ama ben yok sayacağım.
Senin bana yaptığın gibi.
Her şeyi senden öğrenmedim mi zaten?
Şimdi uygulayabilirim.
Ben kaybetmedim çünkü,
ben çok sevdim sadece.
Hep sevdim.
Hep söyledim.
Artık,
söylemeyeceğim.
Söyleme, sevmeye devam etsen de olur diyeceksin belki,
ama yok işte,
söylemeyince olmuyor,
oldu mu sen söylemeyince?
Olmadı.
Yine olmayacak.
Üç harfim vardı hayatta bana yeter dediğim,
sana yetmedi.
Peki, tamam.
Ben katil değilim,
bunun katili kim,
belli.
Ben hak etmedim.
Kimin hak ettiği de,
belli.
Öyle uzaklara gideceğim ki,
öyle sert,
öyle soğuk havalarda ayakta duracağım ki,
şaşıracağım.
Umrunda değil biliyorum,
benim de değil artık.
Gözüm de arkada değil,
ben zaten hep öndeyim.
Senin için olamadım sadece.
Olsun.
Hayat, bana istediklerimi her zaman verecek değil ya,
vermesin.
Ben de onun verdiği şeylerle mutlu olabilirim,
kıymetini bilebilirim,
hayatımdakilerin.
Yok olmak istiyorsun madem,
ol.

Artık cümlelerimi kimselere vermemeyi öğrendim.
En değerli şeyler onlar çünkü.
Uzaktan baka baka,
yaşım ilerleyecekse,
ama hiç gelmeyeceksen.
Peki.
Gelme.
Kapattım ışıkları,
bir daha yanmayacaklar,
kollarım uyuşacak bazen,
bazen gözlerim sulanacak,
engelleyemem.
Ama ağlamayacağım,
seni geri çağırmayacağım.
Sana hiçbir şey yazmayacağım.
Defterimi, yıllığımı, notlarımı
kapattım artık.
Bir gün çok seveceğim,
belki seni sevdiğim gibi değil,
belki kimseyi değil,
ama hiç bilmeyeceksin seni ne kadar sevebildiğimi.
Anlamayacaksın,
hiç de anlamadın zaten.
Beni ağlattın.
Ama artık ağlamayacağım.