- Kiriş -

Orda, toplanmış insanlar görüyorum.
Uzakta.
Oturduğum yerden onlara bakıyorum.
Konuşuyorlar durmadan,
Birilerinin sesi yüksek.
Mutsuzlar mı?
Heyecanlılar mı? pek anlamıyorum.
Oturduğum yerde, onları izlemekten başka bir işim yok mu?
Bilmiyorum.
Ne işim var ki burda,
Bu insanlar kim?
Ben neden onlara bakıyorum sürekli?
Bana bir şey mi anlatmaya çalışıyorlar?
Buraya nasıl geldim?
Ben kimim?
Uzakta,
Bembeyaz gökyüzüyle birleşmiş kalabalık.
Ne yanlarına gitme isteğim var, ne de herhangi birini çağırma.
Sakinliğim, hiçbir şey bilmediğimden belki
Belki çok iyi tanıyorum bu insanları
Ama hatırlamıyorum.
Neden yanlarına gitme isteği duymuyorum?
Gözlerimi kapatıyorum, her fırsatta.
Bir şeyler yüzünden yorulduğumu biliyorum,
Çok derinde sanki, çok zaman geçmiş üzerinden,
Uykudan uyanmış gibiyim.
Ellerim üşüyor. Bunu hatırlıyorum. Bu bilmediğim bir şey değil, hep böyleydi galiba.
Güneş var, ama hava buz gibi.
Havanın üzerimde etkisi büyük sanıyorum, anlıyorum.
O insanlar konuşmaya ve hareketlerle bir şeyler anlatmaya devam ediyor ama ilgimi çekmiyor. Sadece oturmuş izliyorum.
Belki gözlerim dalmış, başımı çeviremiyorum sadece.
Hiçbir şeyi duymak, görmek istemediğimi biliyorum. Buna neyin sebep olduğunu anlayamasam da pek umursamıyorum.
Uyuşmuş gibi beynim.
Hafızamda hiçbir anı yok.
Güldüren, hüzün veren.
Bomboş her şey.
Mutlu muyum, bilmiyorum.
Elektrikler kesilmiş gibi hayat durmuş.
Eksik bir sürü şey ama ne olduğuna kafa yoramayacak kadar bitkin hissediyorum.
Boşveriyorum.