Korkuyorum... Unutmaktan. Bir günden korkuyorum, o günün gelmesinden. Hayatın bana getireceği en korkunç şeyden. Aklımdakileri tutamamaktan, bir gün bu satırların bile bana ait olduğunun farkında olmamaktan...
Kendimi bilmemekten, başkalarının aklına ve hatırlatmalarına boş boş bakmaktan... Saçmalamaktan...
Anlatamadıklarımı yazıyorum, hep de yazdım, içimde bırakmamaya gayret ettim, ama artık kolay mı etkileniyorum gördüklerimden? Unutanların hayatında hiçbir şey olmamak mı artık beni böyle düşündüren?
Günler geçiyor. Dünya küçücük olmaya başlıyor, hızlanıyor, panik yapıyorum. Son güne kadar sınavına hazırlanmamış öğrenci psikolojisi mi olacak hissettiğim yoksa zaten boşluğa düşmüş mü olacağım?
Kendime mesaj yazmak işime yarar mı? Bir gün bu satırlar beni bulur mu?
"Çok uzaklardan bir telefon gelmiş bugün sana, çok şaşırmışsın, çok da sevinmişsin. Şarkılar yolladığın, maviliklerin üstünde gezinen çook uzaklardaki kahramanının sesini duymuşsun. Özlem sevinçle karışmış sesinde, sesiniz titremiş, çok şey anlamışsınız, çok şey anlatmışsınız kısacık zamanda.
Unutmamış seni bak. Sen de unutmamalısın o zaman. Bak şimdi aynaya. Sensin o. O kadar çok şey oldu ki hayatında ona dair, o kadar çok şey anlattın ki, dinlediğin gibi... Bak hala sen varsın aynada, kendini hatırla. Kimseyi hatırlamıyorsan..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder