Kontrol

Kırgınım ben.
Kendime.
Nasıl böyle bir şey yaptım?
Nasıl izin verdim ya da fark etmedim,
bilmiyorum.
Bilmeliydim.
Her istediğimi anlatamayacağımı,
herkesi ikna edemeyeceğimi,
herkese istediği şeyi veremeyeceğimi,
bilmeliydim.
Mutsuzluklarım kendimeydi,
mutluluğum gibi.
Görünenin arkasında, kocaman bir bencillik saklıydı.
Keşke bunu görebilselerdi.
Ben artık, bazı şeylere karar vermiş olsam da,
bunu yapabileceğimi sanmıyorum.
Dünya ne kadar garip bir hal aldı şimdi.
Ya tamamen açılacaksın onlara,
ya da kimse tanımayacak, bilmeyecek,
öyle yaşayacaksın.
Senin hayatın bir gazete gibi,
insanlar editör sanıyorlar kendilerini,
okumak istemediklerini yazdığın zaman,
çöp kutusuna göndermek istiyorlar.
Tek tuşla kontrol edebiliyoruz hesaplarımızı,
hayatlarımızı, hatta hayatlarını...
Ama artık kendimize gelmeliyiz,
üstünü örttüğümüz, "yoksay"dığımız şeyler -biliyor musunuz- aslında var.
İsteseniz de istemeseniz de.
Hayat işte bazen bu kadar küçük.
Kendi dünyamızı başkalarına açarken, işgal etme hakkı da veriyoruz yanında.
Ama -biliyor musunuz- öyle değil.
Bazı insanların bazı hayatlarda, bazı hayallerde hiç işi yok.
O zaman neden?