Bazen her şey bir anda olsun bitsin isterken, isteksizce gerçekleştirirken rutin işleri gün içinde, bazen canınız hiçbir şey yapmak istemediğinde bunu bile düşünmek istemezken, özlemekten sıkılıp yine de bir yandan beklerken...
Neden bu kadar zorlaşıyor, neden "mutlu olmak varken", güneş batmadan gülebiliyorken, insanların yanında "normal"ken, yalnız kalınca neden bu kadar zor ve sıkıcı? Bu kadar sakin? Karışık ve güvencesiz..?
Ben seni özledim. tek açıklaması bu. Bütün olmazlığına rağmen, bütün mantıksızlığına rağmen, sana rağmen, yaptıklarına rağmen, yapmayacaklarına rağmen... yaptığımız her şeyi özledim. Laf geçiremiyorum, bu durumu erteleyemiyorum, iptal edemiyorum, kabullenemiyorum da...
Mutsuzum. Sen yoksun diye değil, hatta sen yoksun diye huzurluyum da, ama galiba yaramaz çocuğum ben şimdi, seni özlerken. Laf dinletemiyorum, yoktan anlamıyorum. Gözlerim bir zamanlar senin yaptığın gibi, olabileceğin yerlerde seni arıyor, tabi ki bulamıyor.
Tesadüf olsun istiyorum, olunca kendime ne yapacağımı merak ediyorum. Şimdilik zor bu hayat böyle... Sen yoksun diye değil, keşke hiç olmasan, keşke aklıma hiç uğramasan, hiç özlemesem, düşünmesem...
Gözlerimi kırpmak bile istemiyorum.
Seni görmek istiyorum ben bu kadar işte. Tüm derdim bu değil ama, istiyorum. Beni unuttun mu? Gerçekten beni hiç düşünmüyor musun artık? Aklına gelmiyor muyum? Sen neden aklımdasın o zaman? Neden her yerde karşıma çıkmandan korktuğum zamanlar şimdi çok geride? Neden her yerde seni arıyorum?
Çık git hayatımdan demeye gücüm yok. Ben artık güçsüzüm galiba. Belki artık daha küçüğüm? Ama ağlamıyorum işte, saklıyorum, sakinim, soğuk kanım... Aramıyorum bak, telefona sarılmıyorum.
Belki yanındakine ihanet etmek istemediğimden? Belki o olmasa bu kadar dayanamazdım.
Aklıma gelmediğin gün, karşıma çıkacaksın. O zaman ne yapacağım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder