Titrek Mum Işığı

Ezberlediğim yollardan geçiyoruz yine.
Ama karşıma her an ezberlemediğim, hazırlıklı olmadığım bir şey çıkıyor.
Havalar yine soğuyor,
dinlediğim müziklerin temposu düşüyor,
kan akışım yavaşlıyor bazen,
üşüyorum fazlasıyla,
yerini piyanoya bırakıyor bütün enstrümanlar.
Hep bildiğim sokaklardan yürüyorum evime,
hiç görmediğim insanlar görüyorum bazen,
bazı evlerin ışığı her gece yanmıyor.

Davul sesi karışıyor bazen piyanoya,
ezberlediğim şarkılar çalıyor kulağıma.
Hep aynı yollardan geçip hep aynı müzikleri dinleyerek
ve hep o bildiğim soğuk havayı soluyarak kaç farklı şey hissedebilirim ki?
Hissediyorum işte.
Her defasında başka bir kimliğe bürünüyor ruhum.
O tanıdık mutsuzluğumun yerinde yeller esiyor.

Hava Soğuyunca

En çok soğuk havalarda konuşuyorum kendimle.
En çok soğuk havalarda dinlediğim depresif şarkılar anlamlı geliyor kulağıma.
Çünkü kötü şeyler hep soğuk havalarda oldu.
Çünkü kötü şeyler hep soğuk havalarda olur.
Karanlık şarkıları bu havalarda keşfettim,
kalbim hep bu havalarda ağrıdı
ve en çok bu havalarda çıkmak istemedim kırmızı battaniyemin altından.

Gidenler hep bu havalarda gidiyor
ve ben hep böyle havalarda öğreniyorum kaybetmenin ne demek olduğunu.
Kalbini en çok bu havalarda kırdım o insanların; ama şimdi kalbimi kıran ne varsa tam da bugün affediyorum hepsini.
Önce kendimi affediyorum ama.
Yaptığım her şey için, söylediğim her kırıcı söz için.
Kendime çok kötülük yaptım.
Şimdi artık
Hava soğuk da olsa hızlı yürümüyorum,
kendime hep kızmıyorum.
Her yıl Aralık ayında girdiğim o iğrenç karanlığa bu sefer hayatımın en neşeli tüneli muamelesi yapıyorum.
Yıllar gösterdi ki,
her şey her zaman bizim beklediğimiz ve sandığımız gibi değil.
Ben yine dert edip yine bildiğimi okuyup, bildiğim gibi yapıp duracağım evet ama
bugün -nedense bugün- bu soğuk havada,
geçmiş yıllarda yaşadığım her kötü şey,
yerini gelecek yıl bu neşeli kararıma bıraksın diye kendim için bir şey yapacağım
ve her şeyi,
herkesi
Aralık ayını bile,
affedeceğim.