- Üç Harf -

Dudaklarımı ısıra ısıra mutlu olmadım mı sanki?
Çok değil, birkaç ay önce.
Sıcaktı sadece tek farkı bu,
üzerimde şimdi olduğu gibi kat kat kıyafetler yoktu,
yaz kokardım,
yanında.
Gülmekten gözlerim kısık,
kalbim hep pırpır,
nasıl heyecanlıydım her gün seni görebiliyorum diye!
Derin nefeslerim vardı,
huzurla alıp verdiğim,
şükrettiğim hayatım,
sen.
Ne derdim olabilirdi ki artık,
ne olursa olsun,
üç harfli kelimem vardı,
cümlem,
özetim,
kocaman bir paragraf bazen.
Biz.
Mutluluktan dudaklarımı ısırarak, omuzlarımı kaldırarak güldüğüm o fotoğraf...
Hayatımdan hiç çıkmayacak,
hiç bitmeyecek gibi gelen şeylerin bile bitebildiğini unutmamam için.
Bir gün çok mutlu olursam yine de aklımdan çıkarmamam için.
Ama boş konuşuyorum.
Ben mutlu olunca hiç bitecek gibi hissetmem ki,
temkinli olurdum öyle olabilseydim,
tedbir olsun diye,
çok gülmezdim.
Kontrol edebilir mi insan bunu?
Yok.
Dünyanın en mutlu insanıyım hala,
o fotoğrafta.
Orda.
Burda kimse yok.
Hava da soğuk.
Yine yaz gelecek belki ama
geçen sefer getirdiklerini getirmeyerek,
kışın götürdüklerini soğukta bırakarak.
Olduğum yerde kalır mıyım sence?
Ben de gelir miyim yaza,
şimdiki halimden farklı olur muyum?
Zaman seni bana getirir mi?
Zaman bana neyi getirdi ki,
götürdükten sonra...