Gözlerim hep uzaklara bakıyor.
Hayata dair, sana dair ve bize dair ne varsa oralarda bir yerlerde canlanıyor. Geçmiş, bugün ve gelecek olmak üzere üç ayrı bölümde
kendimi, seni ve bizi görüyorum.
Uzaklarda bir yerlerde birileri gülüyor , duyuyorum.
Kahkahalar, bizim neşeli zamanlarımızdaki gibi.
Renkler uçuşuyor üstlerine,
merak ediyorum biz miyiz o uzaktaki sahiden?
Geçmişteki mi gelecekteki mi?
Bir daha gülebilir miyim öyle, seninle?
Yürüyebilir miyim sokaklarında şehrimin? Olur mu?
Renklerim gitmiş gibi, mevsimden mi?
Sonu yokmuş gibi hissettiğim yollar bitmiyor değil mi aslında sahiden?
İnanmaya ihtiyacım var,
kendimi inandıramıyorum.
Halbuki çok umutluydum.
Işıkları açsın birisi.
Burası karanlık.
Alışmadım.
İnanmadım hiç karanlıkta kalacağıma...
Gecelerim bile böyle karanlık değildi benim, şimdi gündüz vakti ne boşluğu bu böyle..?
Sözlerim canımı acıtıyor.
Kendime kızıyorum.
Sana kırılıyorum.
Söylemediklerine.
Bu sefer kalbimi ben kırmıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder